Winkelen, een bezigheid waar je menig vrouw niet mee pest!

Sterker nog de “gemiddelde vrouw” doet niets liever om op een zaterdag naar de winkelstraat te gaan en zich te vergapen aan mooie etalages, oneindig lang kleding te passen en nieuwe terrasjes uit te proberen.

Nou zal ik niet zeggen dat ik een hekel heb aan het laatste, maar de eerste twee…. nee, daar doe je mij geen plezier mee. Ik zeg wel eens gekscherend dat ik op dat gebied niet genoeg vrouwelijke hormonen heb meegekregen bij mijn geboorte.

En dit is niet iets wat de laatste tijd is ontstaan, met name door de lockdowns, alhoewel dat er zeker aan heeft bijgedragen! Nee, het is iets wat ik eigenlijk altijd zo heb ervaren, voor mij geen hedonische belevenis, eerder gezegd het tegenovergestelde. Parkeerproblemen, personeel wat ongeïnteresseerd en met smartphone in de hand je amper verwelkomd, uitverkochte artikelen, ik kan nog even doorgaan. U zult begrijpen dat ik vanaf het begin een groot voorstander en aanhanger ben van internetshoppen. Heerlijk! Thuis alles passen in een vertrouwde omgeving (niet in de te krappe pashokjes met weinig flatteuze lampen die de putten in je benen zo goed accentueren), niet misgrijpen in een vak en ook geen hijgende verkoopster achter je aan (als de smartphone even terzijde is gelegd).

Nee, Internetshoppen, ik vind het super!

Echter de laatste tijd is er nog een andere en misschien wel de meest navrante reden aan mijn lijstje toegevoegd waarom ik niet graag fysiek winkel: de geldproblemen waar de Nederlandse mensen de laatste maanden mee worden geconfronteerd.

Stijgende prijzen alom, geen loon of uitkering die dit kan bijhouden met alle verdrietige gevolgen. Nee ik heb het niet over het feit dat de Gooische mevrouw iets langer moet nadenken over een nieuwe designer-tas, nee “gewoon” het leed bij de plaatselijke superdiscounter of bij de ijsco-verkoper in de afgelopen warme weken.

Welk kind vraagt nou niet om een lekker ijsje op een warme zomerdag? Heel normaal! Maar hoe vaak hoor ik nu niet om me heen: “Vandaag even niet, volgende keer weer..” Uiteraard kan dat te maken hebben met een stevig staaltje opvoedkunde, maar ik heb mijn ogen ook niet in mijn zak…

Bij de plaatselijke superdiscounter stond ik vorige week ook even met een dikke keel en kreeg ik een keiharde realitycheck: “Een jonge vrouw voor me met een klein zoontje in de winkelwagen, deed haar best om de kassière bij te houden met de boodschappen weg te halen van de loopband. De display van de kassa gaf € 27,38 aan. De vrouw schrok zichtbaar van het bedrag. Ze keek in haar beurs en haalde er een briefje van € 20,00 uit. Beschaamd zei ze dat er dan wat artikelen terug moesten en ging direct over tot actie.”

Wat ik toen voor me zag gebeuren, vulde mijn hart door zoveel naastenliefde. Een meneer voor mij in de rij, legde heel snel en daardoor bijna onzichtbaar (maar ja ik krijg wel eens te horen dat ik alles in de gaten heb….) een briefje van € 10,00 onder zijn karretje vlak bij haar voeten. “Mevrouw volgens mij bent u geld verloren?” De vrouw keek hem verbaasd aan. Vervolgens keek ze naar de grond alsof ze water zag branden, maar wist niet hoe snel ze het briefje moest oppakken. Zichtbaar opgelucht betaalde ze al haar boodschappen en ging er snel van door.

Deze vrouw ging dit keer gelukkig door heel veel naastenliefde door het oog door de naald. En dan ook nog op een manier dat zij zich niet hoefde te schamen en haar eigenwaarde in tact werd gehouden.

Maar hoe vaak zou iets dergelijks menselijks gebeuren in ons “gave landje” zoals onze MP Nederland nog steeds noemt? Ik weet het niet! Ik vrees dat veel Nederlanders, gedreven door geldzorgen steeds egoïstischere trekjes laten zien. Maar wat ik wel weet is dat ik me kapot schaam dat zoiets überhaupt moet gebeuren in ons welvarende land. Een land waar vreselijk veel geld wordt verdiend door de giga prijsstijgingen en waar de economie draait als een tierelier. Een land waar in principe meer dan genoeg geld is om iedereen te kunnen voeden, van een warme woonkamer in de wintermaanden te laten genieten, hun kind een ijsje te geven en boodschappen te kunnen doen zonder schaamte.

Met het politieke opportunisme hebben we helaas al veel te lang van doen, daar kan ik alleen maar de hoop voor uit spreken dat daar snel een grote omwenteling zal plaatsvinden.  Zullen we in de tussentijd net zo menslievend en tactisch zijn als die meneer in mijn anekdote, zodat mensen die wel van winkelen houden niet alsnog een winkelapathie ontwikkelen? Niet goed voor de retail, niet voor de economie en helemaal niet voor het algeheel moreel van ons allen! Dank!